Blog #10 Uw rolstoel….

Een maand of drie geleden werd ik geattendeerd op het feit dat je via de zorgverzekeraar een tijdje een rolstoel kunt lenen. Kost niks, wordt thuisbezorgd en rollen maar. Ik ging met de driewielscooter naar een thuiszorgwinkel puur om me te laten informeren. En voor ik het door had, was ik al in de computer geregistreerd en stond de bezorging gepland (‘hij kan zeker niet mee achter op de scooter?’).

Oef, dat was een hele stap ineens. Want van een actief leven naar een rolstoel, dat is wel even een dingetje. Confronterend, op z’n zachtst gezegd. Ding dong daar istie dan. Kijk mevrouw zo klapt u hem in en uit en dit is de rem. En weg was de bezorger weer. Daar stond hij dan in de kamer. Nieuwsgierig ging ik erin zitten, maar dat was bepaald geen prettig gevoel. Zelfs zó onprettig, dat ik er een paar dagen voor nodig had om alleen al aan de aanwezigheid van ‘het ding’ te wennen. Ik durfde er ook niet alleen mee naar buiten, dus heb ik gewacht tot ik samen met Dirk ‘op stap’ kon.

Man wat een drama. Ik wilde persé zelf rollen met de hoepels. Zelf ervaren. Ik wilde persé zelf ontdekken wat dat voor me deed, hoe dat zou zijn. Nou, dat viel tegen. Je voelt je klein, nietig en onhandig. Na een aantal slagen liet mijn linkerarm al snel weten dat dit niet de bedoeling was. Maar ik moest het van mezelf proberen. Dus volhouden. Maar het ging niet.

‘Het ding’ was verre van geschikt om zelf te rollen. Het was meer bedoeld om je te laten duwen. En dat was nou net niet het doel. Maar ja, dít is wat je standaard te leen krijgt aangeboden. Na een korte rit weer thuis, zat ik huilend in ‘het ding’. Een ervaring rijker, een illusie armer. Wel een beetje trots dat ik in ieder geval deze mogelijkheid onderzocht. En laten we eerlijk zijn, het was pas de eerste keer. Dus niet meteen alle hoop laten varen.

In de weken erna heb ik me nog een aantal keren gewaagd aan een ritje met het ding. Ondanks dat het een rammelende scheeflopende logge rolstoel is, leerde ik wel één belangrijk aspect: me op deze manier verplaatsen kost me bergen minder energie dan over dezelfde afstand die twee benen vooruit sleuren! En zeg nou zelf, er moet toch een versie zijn, waar ik wel baat bij heb? In ieder geval een ontdekking die ik ga delen met mijn revalidatieteam.