Blog #7 Autorijden…..

Autorijden. Ik heb dat altijd graag gedaan. Maar dat gaat al maanden niet meer.

Ik ben te langzaam in het nemen van snelle beslissingen, vermoeidheid maakt je minder alert en ik heb geen idee wat mijn benen ervan vinden. Dus dat is een no-go.

Maar ik wil zo graag zelfstandig zijn. De bus is een optie, stopt voor de deur maar vanuit mijn wijk ben je belachelijk lang onderweg voor een ritje naar het ziekenhuis. Kort na de diagnose in 2018 nam ik al snel het besluit om een alternatieve manier te zoeken. Met geen stok krijg je mij in een scootmobiel. Daar werd ik erg ongemakkelijk van. Daar voel ik me ook nog te jong voor. Ook helemaal mijn stijl niet, niet flitsend en sportief.

Ik kwam uit bij een bromscooter met drie wielen zodat ik niet ineens omval. Dit ‘medisch hulpmiddel klasse I’ werd de vervanger van mijn auto. De snelheden liggen een stuk lager, evenals de risico’s, en dat kunnen mijn hersens aan. Nu een half jaar later kan ik nog steeds zeggen dat ik heel blij ben met die beslissing, ook al zijn de afstanden natuurlijk niet vergelijkbaar met die van een auto.

Ten opzichte van een scootmobiel mis ik wel wat voordelen. Ja, ik kom van A naar B, maar ik moet goed nadenken hoe ik me verder verplaats vanaf punt B. Met een knetterbrommer kom je niet de binnenstad in, laat staan dat je door een overdekt winkelcentrum kunt of door de draaideur van een revalidatiecentrum. Het is dus niet ideaal, maar voor de eerste periode met mijn beperkingen een dikke vette oplossing. En hij trekt nog veel bekijks ook, zelfs van de jeugd. Wat nou, een suffe scootmobiel?