Ik mag weer. Naar het ziekenhuis voor deel 2 van de Fampyra looptest. Ik heb een paar slechte nachten achter de rug, dus het is weer tandvleeswerk op vrijdagmiddag.
14:00 uur. Toettoet Deeltaxi. Vorige keer met een busje, deze keer met een kleine personenauto. Ruim op tijd, dat wel. Achterin zit een mevrouw met mondkapje. De chauffeur lijkt mij wat verbaasd aan te kijken als ik de Hummer uit de voordeur duw. Althans, ik denk dat hij een verbaasde blik heeft, want zijn mondkapje, grote bril, nog grotere wenkbrauwen en "fuzzy" kapsel geven mij die indruk. En hij is niet de eerste die onder de indruk is van de Hummer. Hij is behulpzaam en wil de rolstoel aannemen waarop ik pijlsnel zeg "zal ik helpen?". "Het zal toch niet veel anders zijn dan andere rolstoelen?" vraagt hij met 13 jaar ervaring. Ik zeg, "nee, maar wel duurder."
De kofferbak is maar net groot genoeg en daar verdwijnt mijn Hummer in 6 delen in. Vervolgens rijden we naar het adres van de passagier, en dan door naar het ziekenhuis. Onderweg besluit ik dat ik voortaan liever met een taxibusje ga. Kost mij minder moeite. Dat is een dingetje. En dan zitten we ook niet met 3 huishoudens op 1,5 vierkante meter. Ook een dingetje. En ik maar denken dat een personentaxi altijd een dikke Mercedes zou zijn.
Afijn, op tijd in het ziekenhuis, barcode scannen, wachten, nog meer wachten want ik ben natuurlijk te vroeg, dus ik besluit om mijn telefoon er maar bij te pakken en aan de blog te beginnen.
Daar is mijn ms-verpkeegkundige, we doen het 7,5 meter-loopje en dan door naar een neuroloog die er wat van vind. Met een "Jerusalema-rolstoeldansje" omdat ik geslaagd ben wens ik hem goed weekend. Via het rolstoeltoilet #nogsteedszonderwcrolhouder kom ik weer bij de uitgang.
Taxipoint. Pasje derin. Taxi komt over 10 minuten. Geregeld.
Ik zoek een coronaproof plekje in de drukke hal, en spot 2 vierkante meter tussen de draaideur en een gevel, aan 3 kanten zit ik tussen glas.
Toettoettaxi. Yes! Een busje! En weer een jaar Fampyra.
