Blog #3 Ik werd ’s morgens wakker en stapte uit bed

September 2018. Vakantie! Lekker buiten in de weer, klusjes doen in en om het huis, weggeweest met Dirk, en voorbereiden op de nieuwe job in oktober. Totdat………

Ik werd ’s morgens wakker en stapte uit bed. Er klopte iets niet. Ik leek wel aangeschoten, maar had geen druppel alcohol gedronken. Waggelend en wazige ogen. Mijn evenwichtsorgaan liet me in de steek. Paniek. Hoe kan ik nou zo werken, notabene mijn eerste werkdag, laat staan überhaupt autorijden? Is het weer een virus op m’n evenwichtsorgaan zoals 11 jaar geleden? Maar toen draaide de wereld om mij heen, en dat doetie nu niet. Toch ben ik flink uit balans, val bijna om en de wereld staat niet stil en ik heb moeite met het zicht. Nee, er klopt iets niet.

Het lange verhaal in de korte versie: meteen naar de huisarts. Die zei: "gaat wel over, is vast een reactie op de hooikoorts." Maar er klopte iets niet…. Volgende dag weer de huisarts gebeld…. Even afwachten mevrouw. Derde dag weer gebeld. “Dokter, ik zie nu ook dubbel”.

Diezelfde middag zat ik plots bij de oogarts. Van de oogarts naar de orthoptist, doorverwezen naar de KNO-arts, die vroeg een MRI-scan aan voor een nadere diagnose. Voor de zekerheid ook alvast doorverwezen naar de neuroloog. In de tussentijd was mijn nieuwe werkgever bewonderenswaardig begripvol. “Eerst aan jezelf denken Wenda, de rest komt later wel”. Wow.

En daar zat ik dan ’s morgens om 8:00 uur bij de neuroloog. Hij deed wat testjes en begon voorzichtig zijn mening te delen. “Wat u heeft, lijkt in onze ogen verdacht veel op Multiple Sclerose. We willen graag nog meer nieuwe MRI-scans doen met contractvloeistof om dit te bevestigen”.

Ik hoor wat hij zegt. Ontstekingen in mijn hersens. Dat is echt foute boel. Duizend vragen komen in me op. Ik weet niet veel van MS. Maar het komt wel hard binnen. Verslagenheid. Ongeloof. Maar ook een slag om de arm, immers, eerst nog maar eens een nieuwe scan van de hersenen en ruggenmerg afwachten.

Ondertussen nam het aantal klachten toe en direct na de scans werd ik opgenomen in het ziekenhuis voor een 3-daagse infuuskuur. Wat we vreesden, bleek waarheid. Opnieuw verslagenheid. Maar de neuroloog geeft me hoop. Er zijn goede medicijnen op de markt die ervoor kunnen zorgen dat ik niet achteruit ga.

Mijn familie springt aan alle kanten bij. Ook voor hen is het niet gemakkelijk om alles te beseffen. En Dirk is elke stap bij me. Alleen thuis zoek ik troost bij Pluto. Maar ook hij blijkt niet in orde. Zijn lymfekliertumor groeit in een rap tempo terug, dwars door alle chemo-medicatie heen. Tijd voor hem om weer onder het mes te moeten, terwijl ik nog worstel met hetgeen mij is overkomen…..