Blog #36 Drempelhulp Deel 2

In deel 1 (Blog #34) heb ik jullie verteld over het wel en wee van de levering van een drempelhulp: een hellingbaantje voor de voordeur, die niet functioneel is en gepaard ging met een monteur die geen plezier in het leven heeft. Hoe dat afliep?

Jullie waren boos, verdrietig, verbolgen, teleurgesteld en verbaasd. Zo ook mijn zus. Die klom op maandagochtend in de telefoon en belde maar meteen met de vestigingsmanager. Die bood zijn excuses aan en beloofde dat het snel in orde zou worden gemaakt. En prompt kreeg ik een telefoontje, of er iemand ‘s middags mocht komen kijken. Dat mocht van mij, zolang het maar niet dezelfde hork was als de vorige keer.

Een vriendelijke man kwam kijken en concludeerde dat inderdaad geen goed werk was afgeleverd. Samen bespraken we de mogelijkheden, en hij ging terug naar de tekentafel. “Ik ga eens kijken wat we nog hebben liggen mevrouw, al moet ik nog 5 keer terugkomen, we gaan dit oplossen.” Nou dat klinkt hoopvol. Nu zit ik niet te wachten op 5 bezoekjes, lijkt me eerder dat het in 1 keer goed moet komen, maar allèh. Doe je best, verras me.

Ding dong. Een week later. Een andere monteur. Na een vriendelijke groet kijkt hij zwijgend naar de drempelhulp. “Wat is de bedoeling?” vraagt hij. Ik kaats de bal terug: “Ik neem aan dat je een opdracht hebt meegekregen?” Hij zwijgt.

Ik wijs hem op het gat tussen de drempel en de oprijplaat. Hij is er niet helemaal van onder de indruk. Dus ik leg hem uit, vooruit maar weer, wat het probleem is. Heeft de vorige collega u niet uitgelegd wat de bedoeling was? “Nou, niet echt, hij heeft een paar plaatjes meegegeven. Dan zal ik eens kijken of we dit stuk kunnen verlengen”. Ja, en binnen zou ook een stukje verlengd worden. “Waarom dát dan mevrouw?” Nou, als je van binnen naar buiten gaat en je moet op dit punt een wheelie maken dan is dat net waar je achterwielen tegen deze oprijplaat aan komen. En de oprijplaat buiten schuift ook weg dus daar zou een pen in komen.

“Ik zal eens in de bus kijken wat ik heb.” Hij komt terug met extra plaatjes en een latje en een hamer en plugjes. Samen op onze knietjes bespreken we (weer) wat mogelijk is. Tsja. Voor het beste aanpas-resultaat heeft hij toch een ander latje nodig. En die heeft hij niet bij zich. “Dan kom ik daar voor terug, goed?” Inmiddels is het 16:50 uur. Ik vraag: “Vandaag?” Hahaha dat was een grappige vraag, “het is pas begin van de week mevrouw” zegt hij lachend. Klopt. Het is maandag. “Maar zo snel mogelijk mevrouw”.

Donderdag. Dingdong. Daar is hij. Met plaatjes en een lat. Zes bezoekjes verder gefixed. Met een hellingsgraad van 16% heb ik nu een opritje. Ter vergelijking, het stijgingspercentage van de Mont Ventoux is gemiddeld 7,2% met een stukje 12% max. Net als de Alpe d’Huez zo ongeveer. Ik kan nu de stoel buiten zetten, deur sluiten, instappen en gaan met die banaan. #regelhet