In je leven haal je een aantal keer belangrijke mijlpalen. Of memorabele momenten. Je kent ze vast. Dat begint ergens bij een tafeltjes diploma, je zwemdiploma, de citotoets, schooldiploma, je rijbewijs, je stage, nog maar een succesvolle opleiding, je eerste arbeidscontract, je visitekaartje, succesvolle projecten en voor de gelukkigen een boterbriefje en een geboorte, maar ook definitief afscheid hoort er helaas bij.
Vandaag kreeg ik post. En daar staat het in. Zwartopwit. Duurzame volledige ongeschiktheid voor arbeid op medische gronden. Op je 49e is je carrière Voltooid Verleden Tijd. Dag facilitair vakgebied. Bedankt voor al je kennis en ervaring en geweldige tijden en leuke, bijzondere en lieve collega's.
Vanaf heden ben ik professioneel kneus in "dienst" van het Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen. En ik kan je verklappen, ziek zijn is hard werken. Hiephiephoera.
Het geeft rust dat ik nu weet dat ik een regelmatig inkomen heb. Geen angst meer voor die ene man die zou zeggen: dat valt toch allemaal wel mee mevrouw. Het was een grote onzekere factor. Ik hoef niet meer bang te zijn voor een vreemde deskundige die er iets anders van vindt. Vanaf nu wil ik me tegenover niemand anders meer verantwoorden dat ik geen meetbare prestaties hoef te leveren in ruil voor loon. Eenvoudigweg omdat ik daar niet mee bezig moet zijn. Nu is erkend dat mijn lijf duurzaam ontwricht is.
Dat wist ik natuurlijk zelf ook wel. Maar de boodschap van een onafhankelijke arts komt ook best binnen. Een dingetje. Zeg maar groot ding. Ik ben wel van slag. Anderzijds is dit een paaltje dat ik in de grond ga slaan als een soort markering om de blik vooruit te leggen. Een soort nieuwe normaal, een nieuwe wereld. Dat gaat gepaard met veel denken en piekeren. Hoe ik mijn leven vorm wil geven binnen de mogelijkheden die ik heb. Die ik nú heb. MS is onvoorspelbaar. Maar daar mag ik niet bij stil staan, want dan krijg ik haast. Ik moet door. Linksom of rechtsom. Ik kies voor mij.
