Blog #23 Dealen

Ik heb van die dagen dat ik snel van slag ben. Boosheid en verdriet voeren dan de boventoon. Dan word ik geconfronteerd met de dingen die ik verloren ben. Of waar ik geen controle over heb. Mentaal is dat heel zwaar. Want terwijl je verdriet hebt en boos bent voelt dat heel alleen. Mijn lichaam moet dat zelf uitvinden om daar mee om te gaan. Geen wonder uit de hemel die me mijn Pluto terugbrengt. Die kleine viervoeter was juist in moeilijke tijden degene die altijd om me heen was of me troost gaf. Hele verhalen, zinnig en onzinnig, kletste ik tegen hem. Of gewoon saampjes tegen elkaar liggen. Geen nuttig werk met sociale contacten of uitdagingen. Teveel thuis zijn, omdat ik te moe ben of het niet trek. Alles is veranderd, m’n lijf, mijn functioneren, mijn leven. Die vermoeidheid is zo moeilijk te beschrijven voor jullie. Iedereen is wel eens moe, na een dag hard werken, flink sporten of een te volle agenda. Die snap ik. Been there, done that. MS-vermoeidheid voelt anders. Daar komt nog iets bovenop. Ledematen die loodzwaar voelen, alsof je armen en benen in betonblokken zijn gegoten. Het is een vermoeidheid vanuit de kern, uitputting. Eentje die je lam slaat. En je systemen plat legt. Soort van blauw scherm op je computer. Ik maak vaak onderscheidt tussen fysieke en mentale moeheid. De ene keer is het echt het lichaam die het laat afweten. Dan kan ik niks anders dan eraan toegeven en de dag verder afschrijven, blij als die om is. De andere keer kan het mentale moeheid zijn. Dat treedt meestal op bij overprikkeling of na denkwerk. Een soort van crash van je harde schijf is dat, waarbij praten zelfs moeilijk is en energie kost. Dan blokkeert de boel wel eens in mijn hoofd. En met een beetje pech, heb je een dag waarbij beide optreden. Dan heb je een soort van dubbele pech. Emoties en gedachten krijg je dan niet goed uitgelijnd en dat heeft direct weerslag op je fysieke gesteldheid. Ik snap dan niet meer waarom dingen zijn zoals ze zijn, relativeren lukt dan even niet meer, vooruitkijken al helemaal niet.

Het is geen zelfmedelijden maar onmacht, angst en een defect. Rondjes blijven draaien in je hoofd. Dát geeft dan weer nieuwe frustratie, omdat je weet dat je het voorheen wel op een rijtje kon krijgen, een conclusie kon trekken en weer door gaan. Boosheid en verdriet zal niet zomaar ineens weg blijven. Hoewel ik hierin met hulp meer inzicht in verkregen heb, is het ook iets wat met de tijd moet `zakken` denk ik. De dokter zei, je moet eerst weer lekker in je vel komen. Factor tijd heb ik wel, maar geduld niet altijd. Ik moet dus een manier vinden om er mee te dealen. Misschien betekent dat, dat ik gewoon dwars door die muur heen moet. Hopende dat ik dan geen onbedoelde schade aanricht bij de mensen om me heen.