Blog #13 Omgangsregeling

Sinds ik beperkingen ondervind zijn sociale contacten voor mij moeilijker te onderhouden. Het reizen is een grote barrière. Maar nog veel erger is het voeren van gesprekken. Dat lukt me maar een beperkte tijd.

Naarmate een gesprek vordert, nemen de errors is mijn hoofd toe. Gedachten gaan kruislings door elkaar. Ik vergelijk het wel eens met blaadjes die in een wervelwind rondtollen. Je hebt er geen grip op, behalve als je de factor wind wegneemt (lees: rust neemt).

Traagheid van reageren hoort daar ook bij. Waar ik vroeger snel een gevat antwoord kon kaatsen, loop ik nu vaak achter en realiseer ik me soms pas later wat ik had kunnen doen of zeggen. Mentale moeheid treedt dan op. Soms kan ik het letterlijk voelen alsof mijn hersens oververhit raken. Of dat echt zo is weet ik niet, maar zo voelt het wel.

De afgelopen maanden zijn we naar twee verjaardagen en Moederdag geweest. Dat was confronterend. Enerzijds is het fijn om onder de mensen te zijn en je familie te zien, anderzijds is het voor mij een energievretende bezigheid. Wanneer meerdere mensen in één ruimte zijn en door elkaar praten en lachen, de muziek draait en uit de keuken komt gekletter en ik probeer een gesprek te volgen, dan trek ik het niet lang. Alles komt driedubbelzohard binnen bij mij.

Het is zeker niet dat mensen er geen rekening mee willen houden, integendeel, maar als je deze aandoening niét hebt, heb je werkelijk geen idee van de impact. Ik neem het niemand kwalijk. En ik verwacht ook niet dat iedereen op z’n tenen gaat lopen, dat is ook niet reëel, laat staan gezellig. Ik zal er dus zelf anders mee om moeten gaan. Misschien op een ander tijdstip, of zelfs een andere dag.

Of moet ik na een bepaalde tijd gewoon uit de situatie stappen en me even terugtrekken. Of gewoon een keer helemaal niet gaan. Het is weer een proces waar ik mee om moet leren gaan. Maar het is zo f**cking confronterend dat er altijd wel weer boosheid en verdriet bij komt kijken. Accepteren doe ik het nog steeds niet. Ik wil helemaal niet anders zijn dan ik was, of dat anderen rekening moeten houden met mij.

Ik wil het niet meer.

Toch heb ik geen keuze.

Kennelijk bestaat er zoiets als een omgangsregeling met mijzelf. Ik moet alleen nog ff uitvinden wat de voorwaarden zijn. En als je je afvraagt hoe je het beste met mij kunt omgaan …. vraag het maar gewoon, want elke dag zegt mijn lijf toch weer wat anders…