Blog #12 Gele Ballon

Dit zou eigenlijk een korte Blog moeten zijn vandaag. Want ik heb er geen woorden voor.

Het project van de Gele Ballon is op 17 mei 2019 door vrienden gelanceerd. Mensen ruilen items met elkaar om daarmee waardegroei te realiseren, tot de waarde van een rolstoel met elektrische ondersteuning. Het hogere doel is om mij daarmee mijn zelfstandigheid en een stuk onafhankelijkheid terug te geven.

De reacties zijn overweldigend, lief, spontaan, motiverend en warm. Ongelofelijk gewoon. Mijn Whatsapp ontplofte en Facebook gaat ook heel lekker. Ook zijn er reacties van mensen die, bijna teleurgesteld, niet mee kunnen ruilen maar wel “iets” willen doen. Dat is niet de initiële opzet maar kennelijk wel een behoefte, en daar hebben we op verzoek een crowdfundingspagina gemaakt via Geef.nl .

Terwijl iedereen op de banken staat te juichen dat Duncan, en dus “wij Nederland” hebben gewonnen, voel ik me stiekem zelf ook even een beetje winnaar. Want als je zoveel reacties krijgt op deze ballon-actie, móet er wel sprake zijn van een vorm van verbinding, van “een ander iets gunnen”. Zou het dan toch waar zijn dat als je iets écht wilt, dat dat kan lukken als velen hun schouders eronder zetten?

Ik word geregeld overvallen door een verdrietig gevoel van “ik wil deze rotziekte niet meer”.

“My mind feels like a foreign land” zingt Duncan. Inderdaad. Maar dan is deze actie nu ook weer motiverend voor mij en geeft het een bepaalde drive die ik doorgaans mis, en kijk ik weer even met verlangen naar de toekomst.

Zoals met veel dingen in het leven is het eindresultaat niet eens het belangrijkste (wel spannend!), als wel de weg ernaartoe en alles wat met deze actie op ons pad komt.

‘Het is onmogelijk’, zegt trots.

‘Het is riskant’, zegt ervaring.

‘Het is zinloos’, zegt het verstand.

‘Geef het een kans’, fluistert het hart.

Dank jullie wel vrienden. Blijf delen alsjeblieft.

12 Points for the yellow balloon!