Blog #15 MRI

Recent heb ik weer een nieuwe MRI-scan gehad. Of gekregen. Of ondergaan. Ik weet niet hoe je het noemt. Aanleiding was het feit dat ik nu zes maanden op weg ben met medicijnen die 30-50% kans geven dat de MS niet verergert. Men zegt dat ze dus na zes maanden maximale werking hebben.

De MRI is bedoeld als nieuw ijk-punt, een nieuwe nul-meting. Normaliter maken ze dan een scan van je hersenen, en die afspraak werd ingepland. Maar omdat de vorige scan ook laesies aantoonde in het ruggenmerg, wilde ik daar ook een nulmeting van. Ook omdat ik tot nu toe alleen nog maar achteruit ben gegaan. Mijn verzoek werd gelukkig gehonoreerd en er werd een tweede scan-afspraak gemaakt op een andere dag.

Voor de hersenscan was ik ruim op tijd gearriveerd in het Amphia ziekenhuis. Terwijl ik in de wachtkamer uitpuf, komen twee dames aanlopen die hoopvol om het hoekje kijken en bijna juichend blij zijn dat ik er al ben. Ik kleed me metaalvrij om en waggel naar het apparaat en laat de dames weten dat ik al ervaringsdeskundige ben en weet wat ik kan verwachten. Alsof ik hén moet geruststellen. Gekke gedachte achteraf. En dat ik het wel gezellig vind met hen en hoop dat ze over een paar dagen ook dienst hebben als ik voor de tweede scan terugkom.

“Terugkomen?”. Ze kijken elkaar aan, kijken op de klok en dan weer naar mij. “Maar mevrouw, als u het goed vindt en het aan kunt, dan willen we best de twee scans achter elkaar doen hoor”. Wow. Meedenken, meevoelen, efficiënt handelen, wat is dat toch heerlijk.

Met een korte onderbreking om het rekje om je hoofd te verwisselen voor een rekje rond je hals, ben ik een uur later klaar. Voor wie het nog nooit heeft meegemaakt: Een MRI-scanner is een apparaat waarbij je op een smalle plank in een tunnelbuis wordt geschoven. Gelukkig hebben ze in het Amphia ziekenhuis een klein schuin spiegeltje boven je ogen gefikst waardoor je naar voren kunt kijken, zodat je niet meteen in een claustrofobische toestand schiet. Althans, ik niet.

Door middel van magneet- en radiogolven kan het apparaat in verschillende sessies en standjes mooie afbeeldingen maken van je innerlijk. De uitvinder van het apparaat heeft kennelijk niet kunnen voorkomen dat het met een enorme herrie gepaard gaat. Beeld je een bouwvakker in die met een drilboor in beton staat te hakken terwijl jij je oor op de betonvloer legt. Zoiets. En allerlei andere taktaktak zoemzoem doinkdoink geluiden.

Dat is de reden waarom je een koptelefoon op krijgt die, in mijn geval op standje maximaal een radiostation naar keuze laat horen. Dat helpt……. een beetje….. Maar deze keer toch weer een nieuwe ervaring opgedaan. Het is belangrijk dat je heel stil blijft liggen tijdens de scan. Maar dit apparaat heeft één sessie waarbij alles danst, trilt, rammelt en masseert. Hoezo stilliggen?

Na afloop mag ik nog even bijkomen, zittend op de plank terwijl de verpleegkundige keuvelend en vakkundig alweer de draadjes en toestanden in orde maakt voor de volgende patiënt.

Ja, het was vermoeiend alles bij elkaar. Maar het was gek genoeg ook een gezellig uitstapje geworden.

Ik besef me weer dat mijn wereld wel heel klein is geworden. En dat ik eigenlijk wel blij ben met dit ziekenhuis waar ik in korte tijd talloze keren over de vloer ben geweest. Want ze zijn allemaal even vriendelijk en behulpzaam en op tijd en snappen dat je niet voor je lol komt. Naja, ik dan stiekem wel deze keer, in mijn beleving. En dat compliment mag ook wel eens vermeld worden. Waarvan akte.