4:00 uur. Ik ben wakker en eruit. Dirk slaapt lekker door gelukkig. Ukkie & Tukkie komen nieuwsgierig naar me kijken "ben je er weer"? Dit is wat een uitstapje met me kan doen. Ik weet niet meer hoe ik moet liggen of zitten. Staan is sowieso geen optie. Het was een fijne verjaardag bij m'n zus, heel gezellig en lekker eten. Niet echt een heel druk gezelschap hoor, gewoon met ons gezin beetje kletsen.
Na een tijdje slaat de overprikkeling toe, een fenomeen dat zich lastig laat omschrijven. Vergelijk het met een computer die op tilt slaat. Maar ik verzet me er tegen want ik wil niet dat mijn lijf gaat winnen van gezeligheid. Totdat de batterij leger dan leeg is. Dirk weet het inmiddels, als ik zeg "het is op", rijdt hij de auto voor. Op de terugweg in de auto laten we de radio uit. Alleen "Femke" geeft ons met een straffe toon af en toe advies over de route huiswaarts. En hier is nu mijn rekening. M'n hele lijf doet zeer, met de nadruk op zenuwpijn in m'n onderbenen. Er gaan radartjes draaien in mijn hoofd die piepen en knarsen en die eigenlijk op dit tijdstip stil horen te staan. Ik voel me ellendig slecht, elke centimeter van mijn lichaam schreeuwt. Op de bank draai ik me in elke denkbare houding om maar iets van verlichting te vinden. Antoinette zou jaloers zijn op mijn onontdekte yogahoudingen. Maar toch heb ik geen spijt van het uitstapje. Het is een keuze.
Nog even en de zon komt op, morgen is dan vandaag. Ik kruip zo weer tegen Dirk aan. Die is in dromenland. Misschien lukt het dadelijk om daar ook heen te gaan. Ukkie & Tukkie kruipen inmiddels ook weer in hun huisje. MS is een k**ziekte. Dat dus.
